Integracja sensoryczna to zdolność dziecka do odczuwania, rozumienia i organizowania informacji dostarczanych przez zmysły z otoczenia oraz z własnego organizmu. Mówiąc w skrócie, integracja sensoryczna pozwala segregować, porządkować i składać razem pojedyncze bodźce w pełne funkcje mózgu. Gdy funkcje te są zrównoważone, motoryka ciała łatwo dostosowuje się do otoczenia, umysł łatwo przyswaja informacje, a „dobre” zachowanie pojawia się w sposób naturalny.

Integracja sensoryczna u większości osób przebiega automatycznie i dlatego nie zdajemy sobie z niej sprawy. Dopiero gdy zawodzi jeden z „elementów układanki” obserwujemy jak skomplikowany jest to proces. Nasz mózg „uczy się” integracji sensorycznej poprzez zdobywanie kolejnych doświadczeń, a robi to dzięki narządom zmysłów, które odbierają bodźce docierające do naszego ciała. Jeśli ten proces przebiega prawidłowo, dziecko może rozwijać się w sposób harmonijny i swobodnie poznawać świat. Zdarza się jednak, że dochodzi do zaburzeń w rozwoju integracji sensorycznej w takich przypadkach mogą pojawić się problemy z rozwojem, zachowaniem czy nauką u naszej pociechy.

Jeśli jednak Twoje dziecko…

– ma słabą równowagę, często potyka się, przewraca

– unika zabaw związanych z brudzeniem rąk

– ma opóźniony rozwój mowy

– ma problemy z utrzymaniem uwagi nad zadaniem, nie doprowadza czynności do końca

– ma słabą koordynację ruchową (np. słabo wycina, rysuje)

– jest wyjątkowo wrażliwe na bodźce (np. zatyka uszy, gdy słyszy jakiś dźwięk)

– ma obniżoną wrażliwość na bodźce (np. nie zwraca uwagi na zimno, ból)

– szybko się męczy

– jest stale w ruchu (biega, kręci się, skacze, huśta się)

– ma kłopoty z umiejętnościami samoobsługowymi (jedzenie posiłków, ubieranie się itp.)

– ma kłopoty z opanowanie technik szkolnych (pisanie, czytanie, liczenie)

– nie lubi zabaw ruchowych, gier sportowych

– niechętnie dotyka zabawek i innych przedmiotów

– nie lubi mycia twarzy, włosów, uszu

– nie lubi obcinania paznokci, włosów

– ma chorobę lokomocyjną

– nie lubi określonych tkanin ubraniowych (np. wełna)

– nie ma ustalonej dominacji ręki (dot. dzieci powyżej 4 r. ż.)

– ma nienaturalny lęk przed wysokością, ruchem, upadkiem

– podczas lekcji stolikowych (np. odrabianie lekcji) często podpiera głowę

– ma problem z nauczeniem się nowych zadań ruchowych np. jazda na rowerze

– nieprawidłowo chwyta kredkę, długopis,

… zgłoś się na konsultację z terapeutą SI i porozmawiaj o swoich obawach.

Terapia SI jest dopasowywana indywidualnie do potrzeb dziecka, po wcześniejszej diagnozie wykonanej przez upoważnionego terapeutę. Polega na wzmacnianiu i rozwijaniu zaburzonych sfer i przyjmuje postać „naukowej zabawy”, w której dziecko chętnie uczestniczy i kreuje zajęcia wspólnie z terapeutą. Nie polega na uczeniu umiejętności, których dziecko nie opanowało, lecz na stymulowaniu odpowiednich zmysłów.

Terapię SI prowadzę w Sens Terapii przy Al. Wilanowskiej 9a, lok. U1

Wejdź na stronę Sens Terapii i dowiedz się więcej.